Aπό την διπλωματία του Ι.Καποδίστρια στην σημερινή ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής

  Επιστολή-καταπέλτη, με την οποία κατηγορεί τον πρωθυπουργό και την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών ότι «επέλεξε την οδό των ανομολόγητων χειρισμών σε καίρια εθνικά θέματα από παραθεσμικούς μηχανισμούς, προφανώς όχι με το αζημίωτο», απέστειλε χθες ο πρόεδρος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, πρέσβης Θ. Δασκαρόλλης. Αποτέλεσμα, «η χώρα να βιώνει άμεσα τις οδυνηρές και καταστροφικές συνέπειες της διπλωματικής και οικονομικής διαπραγματευτικής ανικανότητας των κυβερνώντων».

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010 «Το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία, για πρώτη φορά από το 1974».

Με αυτή τη φράση, με την οποία ο πρωθυπουργός συνέδεσε την οικονομική κρίση με την... τουρκική εισβολή στην Κύπρο

«Η εθνική κυριαρχία χάνεται μόνο μετά από ήττα σε πόλεμο και εμείς δεν έχουμε χάσει κανένα πόλεμο. Αν νομίζει ότι έχει ηττηθεί αυτός είναι δικός του λογαριασμός, όχι όμως της Ελλάδας»

«Υπεύθυνοι για την διατήρηση της εθνικής κυριαρχία είμαστε εμείς που πολεμάμε καθημερινά στον ουρανό με τους απέναντι εισβολείς. Εμείς κερδίζουμε σχεδόν όλες τις μάχες. Αν κάποιοι άλλοι χάνουν μάχες στο χρηματιστήριο ή στα ομόλογα ή έχουν κλέψει τόσα λεφτά και τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής αυτό είναι δικό τους θέμα όχι της Ελλάδας και σίγουρα δεν έχει σχέση με την εθνική μας κυριαρχία»

ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

     Η επιστολή απεστάλη στους συναδέλφους του εν όψει της τρίωρης στάσης και της συγκέντρωσης που πραγματοποιούν τη Δευτέρα 16 Μαΐου στο προαύλιο του υπουργείου Εξωτερικών στη 1 μ.μ., την ώρα που ο υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας θα δέχεται στο γραφείο του τον υφυπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας.

      Και η πρόθεση είναι οι στάσεις να επαναλαμβάνονται και οι διπλωμάτες να μπαίνουν στο κάδρο (τηλεοπτικό και όχι μόνο) κάθε φορά που ο υπουργός θα δέχεται στο γραφείο του κάποιον ξένο αξιωματούχο.

       Στην επιστολή, επί της ουσίας, όπως τουλάχιστον ερμηνεύεται από διπλωματικούς κύκλους, ο πρέσβης στέλνει το μήνυμα ότι η διπλωματική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών διαλύεται «όχι λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά λόγω της συγκεκριμένης εξωτερικής πολιτικής "μη επιβάρυνσης" των σχέσεών μας με την Τουρκία. Χάριν της πολιτικής του κατευνασμού και της εκχώρησης κυριαρχίας των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων».

Νεο - οθωμανισμός 

       Σαρκαστικά δε, οι ίδιοι κύκλοι συμπληρώνουν: «Αφού τα βρίσκουμε με τους Τούρκους, γιατί να έχουμε πρεσβείες στη Χιλή, στο Περού ή στο Καζακστάν. Θα 'χει η Τουρκία εκεί για μας, αφού προσχωρούμε στη νεο-Οθωμανική Αυτοκρατορία».

        Ο κ. Δασκαρόλλης σημειώνει ότι «η κατάργηση ελληνικών διπλωματικών και προξενικών αρχών θα εξοικονομήσει ελάχιστα σε σύγκριση με όσα θα μπορούσε να εισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό και έχει τεράστιο κόστος, διπλωματικό και πολιτικό. Τη διεθνή απομόνωση της χώρας».

        Κι αυτό γιατί «οι ελληνικές πρεσβείες και τα προξενεία αντιμετωπίζονται σαν σχολάζουσες "αντιπαραγωγικές" ΔΕΚΟ. Οι εκάστοτε πολιτικοί μας προϊστάμενοι είναι αυτοί που απαξίωσαν την παραγωγή εξωτερικής πολιτικής από τη διπλωματική υπηρεσία. Εμφανίστηκαν παντογνώστες και με προκατασκευασμένες θέσεις, ενεθάρρυναν την αυτολογοκρισία στα τηλεγραφήματα και τις αναφορές μας».

Κατά πρωθυπουργού 

       Και καταλήγει βάλλοντας εμμέσως και κατά του πρωθυπουργού, καθώς διά της πλαγίας οδού αναφέρεται σε κατά καιρούς ρήσεις του Γ. Παπανδρέου: «Κατά παραγγελίαν απόντες από τις εξελίξεις, με απαξιωμένη τη θεσμική υποχρέωση λόγου και πρότασης, οι Ελληνες διπλωμάτες δεν αξιοποιούμαστε ούτε ως εναργείς φορείς εθνικού αντιλόγου στη διεθνή διαπόμπευση και δαιμονοποίηση της χώρας, για την οποία μείζονα ευθύνη έχουν τουλάχιστον επιπόλαιες κυβερνητικές διακηρύξεις περί "Τιτανικού", μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και περίπου αναγόρευσης της πατρίδας μας σε κοιτίδα της διαφθοράς».

    Ερωτηθείς για την επιστολή χθες ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γρ. Δελαβέκουρας, αρνήθηκε να τη σχολιάσει. Περιορίστηκε να επαναλάβει, παραπέμποντας «σε κάθε δήλωση και κάθε συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών», ότι «δεν υπάρχει καμία πολιτική κατευνασμού, καμία απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας»

ΠΗΓΗ: http://greeknation.blogspot.com/2011/05/o_13.html

http://nationalpride.wordpress.com/2010/02/12/

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;

Eίναι πλέον ολοφάνερο ότι κάτω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Ελλήνικής Κυβέρνησης με το ΔΝΤ, εκτελείται ένα πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου ενός Έθνους από κάθε άποψη. Από άποψη πνευματική πρωτίστως και κατ' επέκταση υλική συνεπεία της πρώτης.

Λαζόπουλος για Στρος Καν - Παπανδρέου by fotnak

Η Ελλάδα λόγω της γεωπολιτικής της θέσης είναι "μαγαζί γωνία" που λέει ο λαός και η οικονομική κρίση θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους μας για τους πραγματικούς σκοπούς αυτής της οικονομικής τρομοκρατίας που υφίσταται ο ελληνικός λαός.

'Οταν ξένα κέντρα αποφάσεων λένε ότι "η Ελλάδα πρέπει να εξαντληθεί οικονομικά και να της δανείσουμε" θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής να πιστεύει ότι οι δανειστές δανείζουν σε ένα χρεωκοπημένο κράτος και έχουν σαν στόχο να πάρουν κάποια στιγμή τα δανεικά πίσω.Οι στόχοι προφανέστατα είναι άλλοι και βαθύτεροι.

 Οι ίδιοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει ή να ανταποκριθεί στις δανειακές τις υποχρεώσεις όποτε κάνουν αυτό που θα έκανε ο κάθε τοκογλύφος.

Γένικο ξεπούλημα κάθε φυσικού πόρου της Ελλάδας, στην ουσία μέσω του χρέους κατακτούν την Εθνική Κυριαρχία και έτσι μπορούν να προχωρήσουν στα σχέδια τους για την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, κρίση στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και γενικά στον Αραβικό Κόσμο και ένα Κουρδικό ζήτημα που σιγοβράζει δεν είναι θέματα άσχετα μεταξύ τους. Όλα υπόκεινται σε ένα γενικό προφανώς σχεδιασμό ανακατατάξεων στην περιοχή.

Και όταν τα πνευματικά υπόβαθρα ενός λαού έχουν χτυπηθεί τόσο πολύ, φτάνουμε σε σημείο να μειώνονται οι αντιστάσεις του κόσμου μπροστά σε αυτό που έρχεται, το ανοσοποιητικό σύστημα του έθνους νοσεί, όχι όμως ανεπανόρθωτα.

Οι λύσεις υπάρχουν. Η πνευματική κρίση έχει πνευματικά αίτια και έχει και πνευματική λύση. Μέσω αυτής της πνευματικής τακτοποίησης θα έρθει και η λύση στα υπόλοιπα ζητήματα.

Ο Γέρων Παϊσιος έλεγε στους Κυπρίους αδελφούς " κάντε πνευματικές βάσεις για να διώξετε τις βάσεις των Άγγλων", δηλαδή μας έδειχνε ξεκάθαρα ότι η λύση στα ζητήματα του Έθνους είναι πνευματική, γιατί πνευματικό είναι και το πρόβλημα, και έπειτα ο Θεός θα δώσει λύση και στα δευτερέυοντα ζητήματα που μας απασχολούν.

Ποια είναι αυτά τα πνευματικά ζητήματα που θα πρέπει να δώσουμε λύσεις ;    θα ρωτήσει κάποιος.

Ας αναλογιστούμε  ο καθένας με πρώτο τον γράφοντα τη στάση μας απέναντι στον Θεό και τον συνάνθρωπο και πόσο βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, και ίσως αυτό να είναι μια μικρή αρχή για να καλυτερέψουν τα πράγματα

Κ.Β

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

Το 1936, η Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά,  του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. 

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας! 

Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση έλεγε: “Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο”. 

(Yearbook of the International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25). 

Το Διεθνές δικαστήριο το 1938 δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίρτσνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

       Διαβάζοντας προ ημερών το βιβλίο του συγγραφέα κ. Ιωάννη Κορνιλάκη «Ιωάννης Καποδίστριας – Ο Άγιος της πολιτικής» με κέρδισε ιδιαίτερα και μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου το προλογικό σημείωμα του βιβλίου γραμμένο από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος & Φαναριοφερσάλων κ. κ. Κύριλλο.

            Γράφει :    

Όπως έλεγε ο Άγιος Γέροντας Παίσιος «Είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός προτύπου Κυβερνήτη προς μίμηση από τους πολιτικούς μας, κυρίως, προκειμένου οι Έλληνες να αποκτήσουν ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των Κυβερνητών του Έθνους μας.» Ο Ιωάννης Καποδίστριας, όπως υπογραμμίζει η Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ελένη Κούκου, είχε «σαφῆ πίστιν  εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν ἔμπρακτον ὀρθοπραξίαν» αφού όπως έγραφε ο ίδιος : «ὅτι πρέπει ἤγουν νὰ βοηθώμεθα μὲν ἀμοιβαίως, χωρὶς ὅμως νὰ ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τὰς Ἱερὰς Ἀρχὰς τῆς Ἠθικῆς, τῆς Ἁγιωτάτης Πίστεως ταύτης, πρὸς μόνην τὴν ὁποίαν εἴμεθα ὀφειλέται, τοῦ νὰ συνιστῶμεν ἀκόμη ἕν ἔθνος, τοῦ νὰὑποφέρωμεν διὰ τοῦτο, τοῦ νὰ αἰσθανώμεθα βαθέος τὰς κακουχίας ἡμῶν, καὶ τὴν ἀνάγκην ἐπὶ τοῦ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ αὐτὰς διὰ παντός».

            Η ταπεινότητα μου νιώθει ιδιαίτερη εθνική υπερηφάνεια και την εν Κυρίω καύχηση, διότι υπηρετώ, ελέω Θεού, επί σειράν δεκαετιών έναν ευλογημένο τόπο που ανέδειξε έναν άξιο μιμητή του Ιωάννη Καποδίστρια, τον ένδοξο και θρυλικό Μαύρο Καβαλάρη και πρωθυπουργό της Ελλάδος, Νικόλαο Πλαστήρα, ο οποίος υπήρξε αγνός πατριώτης, ανιδιοτελής, ηθικός και ενάρετος άνθρωπος που κυριολεκτικά θα λέγαμε, πέθανε απένταρος «στην ψάθα».

Ναι! Είναι ανάγκη να προβάλουμε, να αναζητήσουμε και να μιμηθούμε ανθρώπους που υπηρέτησαν υψηλά ιδανικά, υψηλούς σκοπούς και έβαλαν ψηλά τον πήχη, πρώτα για τον εαυτό τους και έπειτα για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Ενδεικτικά θα παραθέσω για τους κατέχοντες και έχοντες «μνήμην βουβή» ως προς την Ιστορία, αλλά και για όλους εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίζουν, γεγονότα από τη ζωή δύο μεγάλων  του Ελληνικού Έθνους που όσο κι αν θέλουν κάποιοι εντός κι εκτός συνόρων, δε μπορούν να αποκρύψουν.

          ΝΑΥΠΛΙΟ 30 -03 – 1830   (ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ)

«Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ»

          ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ , ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΤΟ 1923 ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝ.

          Οι δύο αυτές στιγμές ενώνονται μυστικά αφού για πρώτη φορά ο Ιωάννης Καποδίστριας στηριζόμενος σε κείμενο του Αρχαίου Ιστορικού Στράβωνα δηλώνει στην επιστολή του προς τους Άγγλους  ότι Ελλάδα και Μακεδονία είναι ΕΝΑ και στη συνέχεια ο Ελευθέριος Βενιζέλος προς χάριν του Νικόλαου Πλαστήρα το πραγματοποιεί.

          Ένας από τους λόγους δολοφονίας  του Καποδίστρια ήταν η ανακατανομή της γης από τους τσιφλικάδες  προς τους καλλιεργητές της, πράγμα που ζήτησε με επιστολή του προς την Γερουσία στις  14 – 02 – 1830. 

          93 χρόνια μετά, την ίδια ακριβώς ημέρα, 14 – 02 -1923, ως φόρος  τιμής στον Ιωάννη Καποδίστρια έρχεται η λύση του αγροτικού ζητήματος από τον Νικόλαο Πλαστήρα.

       

        «Όποιος βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής, είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει ο ίδιος».

         

Τα λόγια αυτά του Νικολάου Πλαστήρα καθώς και τα λόγια του Μητροπολίτη μας κ.κ Κυρίλλου,  έγιναν η αφορμή για να ταυτιστούν οι δύο σημαντικές αυτές προσωπικότητες  οι οποίες δρούσαν πάντοτε με γνώμονα την αγάπη ως προς την Ορθοδοξία και την πατρίδα μας και να  εμπνευστούμε για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου φορέα που θα φέρει το όνομα «Νικόλαος Πλαστήρας» και θα υπηρετεί υλικά και πνευματικά, οράματα, προσπάθειες και θέσεις, έχοντας ως μόνο στόχο την αξιοκρατία, την αξιοπρέπεια και το συμφέρον του λαού της Καρδίτσας και κατ’ επέκταση της πατρίδος μας.

           Ευχόμενα από καρδιάς όλοι οι ιεράρχες να μιμηθούν το σθένος της πέννας του κ.κ Κυρίλλου και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση με οποιοδήποτε τρόπο για όλη την εκκλησία σε αυτές τις δύσκολες μέρες του έθνους. Πάντα στις δύσκολες στιγμές  του έθνους πρωτοστατούσε η εκκλησία μας. Ελπίζουμε και σήμερα να παίξει το ρόλο της.

          Ζητώ από τον Θεό και τον Μητροπολίτη μας  τις ευλογίες και τις ευχές για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα αυτό.

Με εκτίμηση Βάϊος Κακαργιάς πρώην Δήμαρχος Δήμου Σελλάνων και ο σκεπτόμενος και συνάμα προβληματισμένος Καρδιτσιώτικος λαός για το μέλλον του τόπου μας.

Ο «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ» ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Ιάκωβου Ζ. Ακτσόγλου

Κυριακή 26 Ιουλίου 1953 : ΜΝΗΜΗ  ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΠΛΑΣΤΗΡΑ

        Στην προσφυγική γειτονιά που έζησα κάποια από τα παιδικά μου χρόνια υπήρχε ένας οπωροπώλης με ένα βαπτιστικό όνομα παράξενο, που δεν το είχα ξανακούσει ποτέ.  Τον έλεγαν Πλαστήρα. Γεμάτος περιέργεια ρώτησα γι’αυτό τον παππού μου -παλαίμαχο του Μικρασιατικού Πολέμου- για να πληροφορηθώ ότι έφερε ως όνομα το επίθετο ενός γενναίου αξιωματικού και αρίστου ανδρός που είχε διακριθεί στους πολέμους της περιόδου 1912-22 και πρωτοστάτησε αργότερα στην πολιτική ζωή της χώρας.    

Οι Μικρασιάτες που τον γνώρισαν έπιναν, όπως λέει ο λαός, νερό στ’ όνομά του. Ως πρόσφυγες πολλοί απ’ αυτούς έδιναν στ’ αγόρια τους ως όνομα το επίθετό του. Ο ίδιος ήταν ένας από τους ανθρώπους που πίστευαν πολύ στη δύναμη της Φυλής μας και αντλούσε τη δύναμή του από αυτή του την πίστη. Δεν είναι υπερβολή πιστεύω να ισχυρισθεί κανείς ότι υπήρξε ένας από τους «αφιερωμένους» στην έννοια της Πατρίδος.    

            Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1883, δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση της πατρικής του γης από τον οσμανικό ζυγό, στο Μορφοβούνι της Καρδίτσας. Πρώτο παιδί του  Χρήστου Πλαστήρα που ήταν ράπτης και καταγόταν από παλιά αγραφιώτικη γενιά και της Στεργιάνως ή Στυλιανής το γένος Καραγιώργου, με καταγωγή από την Πεζούλα.

            Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ο Νικολάκης γνωρίζει –για μικρό ευτυχώς διάστημα- την προσφυγιά. Όταν οι συμμορίες των εθελοντών στον οσμανικό στρατό Αλβανών ενόπλων πλημμυρίζουν την ιδιαίτερη πατρίδα του η οικογένειά του, αναζητώντας καταφύγιο, τραβάει στα ορεινά. Μετά την ανακωχή που ακολούθησε την ατιμωτική ήττα ο νεαρός Πλαστήρας υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη Θεσσαλία και να συνεχίσει τη μαθητεία του στην Αθήνα.

            Με το απολυτήριο του Γυμνασίου στο χέρι, το 1903, εκπληρώνει μία μεγάλη του επιθυμία ^. κατατάσσεται στον στρατό. Επιλοχίας λίγα χρόνια αργότερα, θα συμμετάσχει στην εθνική προσπάθεια που καταβάλλεται στη Μακεδονία. Το 1907 με τον καπετάν Αγραφιώτη (υπολοχαγός Χαράλαμπος  Παναγάκης) θα περάσουν στο «τούρκικο» και θα κατευθυνθούν προς τον ανθρωποβόρο βάλτο, στα Γιαννιτσά.           

            Στα 1908 θ’ αποτύχει να εισαχθεί στο Σχολείο Υπαξιωματικών. Όταν πληροφορείται για τη δράση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», προσβλέποντας σε μία Ελλάδα που η αξιοκρατία θα ορίζει την εξέλιξη των ικανών, θα ενταχθεί στις τάξεις του και θα καταστεί ο σύνδεσμος με το σύνταγμά του.

            Το 1912, μετά την δεύτερη -επιτυχημένη αυτή τη φορά- προσπάθεια εισαγωγής στο Σχολείο Υπαξιωματικών, ονομάζεται ανθυπολοχαγός. Με την έναρξη του Βαλκανοσμανικού Πολέμου θα διακριθεί από την πρώτη κιόλας μάχη στην οποία εμπλέκεται το 5^ο Σύνταγμα, στην Ελασσόνα. Θα ευτυχήσει να είναι ένας από αυτούς που θα μπουν πρώτοι –ελευθερωτές-  στη νύφη του Θερμαϊκού. Και απ’ εκεί θα συνεχίσει να κυνηγά τους εχθρούς στη Δυτική Μακεδονία. Και όταν η χριστιανική συμμαχία θα διαρραγεί ο Πλαστήρας βρίσκεται να πολεμάει τους Βουλγάρους στο Λαχανά, να εκβιάζει τα στενά της Κρέσνας και να τους ακολουθεί κατά πόδας, στην υποχωρητική τους κίνηση, προς την καρδιά της παλαιάς Βουλγαρίας. Στο τέλος του πολέμου ο μαυριδερός ξερακιανός Θεσσαλός θα έχει αποκτήσει το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης» και θα είναι γνωστός πλέον σε όλο το στράτευμα για την οξύνοια, τη γενναιότητα και την ηγετική του ικανότητα. 

Στη Χίο, το αγαπημένο του νησί, βρίσκεται μετά την υπογραφή της ειρήνης ως υπολοχαγός. Απ’ εκεί θα επιχειρήσει ανεπιτυχώς, μέσω της ιδιαίτερής του Πατρίδος, να βρεθεί στη Βόρειο Ήπειρο και να συνδράμει τον Αγώνα της Αυτονόμου Πολιτείας.    

            Λίγο μετά την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκεται στο 15^ο Σύνταγμα. Όταν  οι Βούλγαροι εισβάλουν στην Ανατολική Μακεδονία και το ποτήρι της εθνικής ντροπής ξεχειλίζει ο Πλαστήρας αναζητά επαφή με τον Βενιζέλο. Εκείνη η συνάντηση με τον Κρητικό πολιτικό θα τον χαρακτηρίσει για τη μεγαλύτερη περίοδο της ζωής του. Το κίνημα της Εθνικής Αμύνης ξεσπά και ο Πλαστήρας -όπως πολλοί άλλοι αξιωματικοί- φεύγει για τη Θεσσαλονίκη.

Στις επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών και Βουλγάρων που θ’ ακολουθήσουν θα δοθεί η ευκαιρία να συνδεθεί με τον Γεώργιο Κονδύλη. Ως διοικητής του 3^ου Τάγματος του Συντάγματος Αρχιπελάγους θα συμμετάσχει στη φοβερή μάχη του Σκρά και αργότερα στη γενική επίθεση του Σεπτεμβρίου η οποία θα διαρρήξει το εχθρικό μέτωπο και θα δώσει τη νίκη του πολέμου στους συμμάχους.

Στον αντισυνταγματάρχη πλέον Πλαστήρα ανατίθεται η διοίκηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων. Την ανάθεση ακολουθεί η διαταγή για τη μεταφορά του τμήματος στη Μεσημβρινή Ρωσία, όπου θα συμμετείχε στον αγώνα των Ευρωπαίων εναντίον των «Ερυθρών». Εκεί στο παγωμένο ρωσικό τοπίο, που η ελληνική λόγχη θα διακριθεί και πάλι μεταξύ των συμμάχων δυνάμεων, οι κακουχίες θα υποσκάψουν την υγεία του γενναίου στρατιώτη. Θα νοσήσει από φυματίωση η οποία θα τον ταλανίζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Μετά την αποτυχία της προσπάθειας (συνεπεία και της «αποσυνθέσεως» των γαλλικών δυνάμεων) τα ελληνικά τμήματα θα αποσυρθούν για να μεταφερθούν μέσω Ρουμανίας στη Σμύρνη, όπου οι ελληνικές δυνάμεις είχαν ήδη αποβιβασθεί

Το έφιππο ευζωνικό του 5/42 στην Μικρά Ασία, εν δράσει.

Στην Ανατολή ο Πλαστήρας –συνταγματάρχης πια- και το 5/42 Σύνταγμα θα καταλάβουν μία από τις καλύτερες θέσεις στο βιβλίο της πολεμικής μας ιστορίας. Το ευζωνικό (ελαφρύ πεζικό) θα χαρακτηρισθεί από τους Τούρκους ως «Σεϊτάν ασκερί» (στρατός του Σατανά) και ο ηγήτορας του 5/42 θα γίνει σύντομα γνωστός στους εχθρούς που θα τον ονομάσουν «Καράμπιμπερ» (μαύρο -καυτερό- πιπέρι). Το «έφιππο» τμήμα του, δημιούργημα της περιόδου των μαχών στην Ουκρανία -εκπαιδευμένο τότε από τους Κοζάκους-, τώρα επιχειρεί στη Μικρά Ασία αφήνοντας αλγεινή εντύπωση στους αντιπάλους. 

Μετά την επίθεση των κεμαλικών κατά του Αφιόν και τη διάρρηξη του μετώπου αρχίζει η κατάρρευση. Ο Πλαστήρας και ο Ζήρας είναι δύο από τους αξιωματικούς του στρατού μας που θα σώσουν την τιμή του, υποχωρώντας εν τάξει και συγκεντρώνοντας –όπου αυτό ήταν δυνατό- στρατιώτες διαλυμένων μονάδων. Η υποχωρητική κίνηση θα καταστεί σωτήρια και για μεγάλο αριθμό προσφύγων, στους οποίους δίδεται έτσι η δυνατότητα να κινηθούν προς τα παράλια και να αποφύγουν τη μανία των διωκτών τους.

Πάσχα στη Μικρά Ασία. Ο Μέραρχος Κ. Μανέτας τσουγκρίζει με εύζωνα από το βλέμμα του διοικητή του 5/42

Από τις σημαντικότερες ημέρες του βίου του είναι αυτές της Επαναστάσεως του 1922. Η απόφαση των Πλαστήρα, Γονατά και Χατζηκυριάκου θα περισώσει ότι ήταν δυνατό από τις θυσίες των ετών 1919-22 και θα διατηρήσει για την Ελλάδα τη Δυτική Θράκη, περιορίζοντας τις υπερφίαλες αξιώσεις της Αγκύρας. Αλλά και θα προετοιμάσει το έδαφος για την εγκαθίδρυση της Πρώτης Δημοκρατίας στη χώρα. Όταν ο κίνδυνος παρέρχεται, μετά και την καταστολή του αντεπαναστατικού κινήματος Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη (Οκτώβριος 1923), ο συνετός στρατιώτης θα καταθέσει στην Συνέλευση του Έθνους την επαναστατική εξουσία (2 Ιανουαρίου 1924). Το ίδιο βράδυ θα υποβάλει και την παραίτησή του στον υπουργό των Στρατιωτικών. Στις 31 Μαρτίου η Βουλή προάγει τον Πλαστήρα σε αντιστράτηγο και τον ονομάζει «Άξιο της Πατρίδος».

Επαναστατική Κυβέρνηση 1922. Χατζηκυριάκος, Γονατάς και Πλαστήρας

Η ασθένειά του τον κατατρώγει. Φεύγει για την Ευρώπη αναζητώντας  θεραπεία. Το 1925, έχοντας «δαμάσει» λίγο τον φοβερό βάκιλο, επιστρέφει στην Ελλάδα. Ξεσπά όμως το πραξικόπημα του Θ. Παγκάλου (Ιούνιος) ο οποίος διατάσσει τη σύλληψη και τελικά την «εξορία» του Πλαστήρα (Γαλλία). Τον επόμενο χρόνο η δικτατορία καταλύεται (Αύγουστος) και ο στρατηγός επιστρέφει. Συμβάλει στην αποτροπή του κινήματος Κονδύλη – Οθωναίου και παρίσταται στην εκλογική νίκη του Βενιζέλου. Αποσύρεται στην ιδιαίτερη Πατρίδα του και μετά ταξιδεύει στις περιοχές του Παροικιακού Ελληνισμού της Βορείου Αφρικής.

Στις αρχές του 1933 ξεσπά μία ακόμη κυβερνητική κρίση. Βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί βρίσκονται πάλι σε τριβή. Ο στρατηγός επιχειρεί κίνημα, το οποίο επικρατεί, αλλά μετά από εγγυήσεις για το πολίτευμα που δέχεται από παλαιούς συμπολεμιστές του αποσύρεται. Δύο χρόνια αργότερα κλείνει ο κύκλος της Πρώτης Δημοκρατίας. Το κίνημα του Φεβρουαρίου αποτυγχάνει να επικρατήσει, ο ίδιος ο Βενιζέλος (σε μία προσπάθεια κατευνασμού του πολιτικού πάθους αλλά και απαλλαγής από το βάρος του) το αποκηρύσσει και ο Πλαστήρας καταδικάζεται από στρατοδικείο, ερήμην, σε θάνατο. Τον Νοέμβριο η Βασιλεία  επιστρέφει στην Ελλάδα...

Ο Θεσσαλός βρίσκεται και πάλι στην εξορία. Απ’ εκεί, παρά τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας του, θα κινείται δραστηρίως κατά  της δικτατορίας του Μεταξά, μέχρι τότε που αντιλαμβάνεται ότι η ώρα της νέας μεγάλης ανθρωποσφαγής πλησιάζει. Τότε ο στρατιώτης  σιωπά. Όταν η φασιστική Ιταλία επιτίθεται, από τη Γαλλία όπου βρίσκεται, συστήνει δημοσίως εθνική συναίνεση για ν’ αντιμετωπισθεί ο εχθρός. Και αρνείται τις προτάσεις συνεργασίας των Ναζί, για την (υπό όρους) μεσολάβηση για τη λήξη της Ιταλοελληνικής συγκρούσεως (1941) και τη διακυβέρνηση της κατεχόμενης Πατρίδος αργότερα (1941, 1943).

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.) και ο Πλαστήρας (που παραμένει στη Γαλλία) κηρύσσεται ομοφώνως από τα ιδρυτικά του μέλη αρχηγός. Έτσι, παρά τη φυσική του απουσία, είναι «παρών» στον αγώνα κατά του κατακτητή. Παρών είναι και μετά τη λήξη του πολέμου.

Ως προσωπικότητα ευρείας αποδοχής αναλαμβάνει Πρωθυπουργός, βραχυβίου όμως κυβερνήσεως (3.1.45 - 8.4.45), ενώ η «Μάχη των Αθηνών» βρίσκεται στην τελική της φάση, και εργάζεται προς την κατεύθυνση της αποτροπής της ξενοκινήτου συγκρούσεως. Αφού θα επιτύχει τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου), οι Βρετανοί θα τον αντικαταστήσουν  με τον Π. Βούλγαρη.

Επικεφαλής (ως ιδρυτής) της Εθνικής Προοδευτικής Ενώσεως Κέντρου συμμετέχει στις εκλογές του 1950 και με το κόμμα του καταλαμβάνει 46 έδρες. Στις 15 Απριλίου ορκίζεται πάλι Πρωθυπουργός. Η μετριοπαθής πολιτική του έναντι των κομμουνιστών προκαλεί διάσταση μεταξύ των μελών της κυβερνήσεως συνασπισμού. Τον Αύγουστο ο Πλαστήρας παραιτείται.  

Οι εξελίξεις στο πολιτικό τοπίο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1951 θα τον φέρουν πάλι στην Πρωθυπουργία (27 Οκτωβρίου), ηγουμένου κυβερνήσεως συνασπισμού που θα επιβιώσει -με κλυδωνισμούς- μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1952. Η υγεία του έχει επιβαρυνθεί ανεπανόρθωτα. Στις εκλογές της 16^ης Νοεμβρίου δεν θα εκλεγεί ούτε βουλευτής. Θα ταξιδέψει στις Η.Π.Α., απ’ όπου θα επιστρέψει τον Φεβρουάριο του 1953. Από τότε θα παρακολουθεί τις εξελίξεις αποστασιοποιημένος σχεδόν, με την υγεία του να επιδεινώνεται διαρκώς. Ο Παπάγος θα είναι ένας από τους τακτικούς επισκέπτες του την τελευταία αυτή περίοδο της ζωή του. Ο στρατηγός θα «φύγει» στις 26 Ιουλίου του ίδιου έτους.    

Τα ...ορφανά του Πλαστήρα.

Ο Πλαστήρας στη Μικρά Ασία φωτογραφιζόμενος με κάποια από τα «παιδιά» του

Η υιοθεσία ορφανών του πολέμου αποτελεί μία από τις λιγότερο γνωστές πτυχές της ζωής του στρατηγού. Από τις ημέρες των αγώνων στην Ανατολική Μακεδονία ακόμη, υιοθέτησε το πρώτο –απορφανισμένο από τη αγριότητα των Βουλγάρων- κοριτσάκι, την Κυριακούλα. Μέχρι το τέλος της δεκάχρονης ηρωικής περιόδου θ’ αναλάβει υπό την προστασία του οκτώ παιδάκια. Ο πολεμικός ανταποκριτής του Μικρασιατικού Πολέμου Κ. Μισαηλίδης μας παραδίδει εικόνες αυτής της πλευράς του πολεμάρχου.

«[...] 

- Δεν καπνίζεις, δεν πίνεις, δεν παίζεις χαρτιά, ποτέ δεν φεύγεις από το Μέτωπο, έμεινες ό παρθενικός άνθρωπος που δε γνώρισε καμμιάν εγκόσμια απόλαυσιν. Ζης λιτά, σαν τον τελευταίο σου τσολιά, τότε ασφαλώς θα έχης περιουσία, συνταγματάρχα μου, του έλεγα μια μέρα στο Κόλδερε, στην σκηνή του.

Ό Πλαστήρας χαμογέλασε και μου έδειξε μια φωτογραφία κορι­τσιού μικρού.

- Ποιο είναι αυτό; τον ρωτώ.

- Το παιδί μου, ή Κυριακούλα μου.

- Το παιδί σου; Πώς;

- Ορφανό που υιοθέτησα στην Ανατολική Μακεδονία. Του έδωκα τ' όνομα μου, και τόστειλα στο χωριό μου, στο σπίτι μου. Μου φαίνεται πώς αν σπαταλήσω και μια δραχμή, την κλέβω από το παιδί μου. [...]»

*

* *

«[...] Πριν κάμποσα χρόνια ο Γεώργης Γιαρμάκογλους ο Βουρλιώτης, ξεκίνησε από την πατρίδα του και πήγε στο Αξάρι, αγόρασε ένα αμπελάκι, παντρεύτηκε κι ένα φτωχοκόριτσο Αξαριανό και ζούσε την περήφανη και τίμια ζωή του αγρότη. Μέσα στον Ευρωπαϊκό πόλεμο πέθανεν ή γυναίκα του και του άφησε τρία ορφανά. Ο κόσμος του τώρα όλος, ήταν τα παιδιά του. Τα πήρε και  τράβηξε κατά τον κάμπο, στ’ αμπέλι του κ’ έζησεν εκεί μακρυά απ’ όλο τον άλλο κόσμο.

Μα ήρθαν οι διωγμοί του Αξαριού και τον έσπρωξαν με τα παιδιά του πρόσφυγα στη Μαγνήσια. Κι’ ένα βράδυ ο Χάρος ήρθε και τον άρπαξε από τα παιδιά του. Όταν το πρωί ξύπνησαν τα πανόρφανα κι’ είδαν πώς ο αγα­πημένος τους πατέρας δεν ξυπνούσε τον φώναξαν, κι’ όταν είδαν πώς δεν ακούει, έβαλαν τις φωνές.

Κι’ έμειναν τα τρία μικρά παιδιά του μονάχα, τραγικά ορφανά στον τραγικό δρόμο της εξορίας.

Όταν τη στερνή του στιγμή, ο πατέρας σήκωνε τα μάτια προς τον ουρανό κι’ άπλωνε το χέρι πάνω από τα κεφαλάκια των κοιμωμένων παιδιών του, ποιο χέρι προστατευτικό για τα ορφανά να ζήτησεν η στοργή του από τον Θεό ;

Αυτή ή ιστορία κυκλοφορούσε το πρωί στην Μαγνήσια.

Τ^’ απόγευμα, πηγαίνοντας προς την Μητρόπολη, συναντώ στο δρόμο τον Πλαστήρα.

- Για που; τον ρωτώ.

- Έρχομαι από την Μητρόπολη. Ο Θεός μου έστειλε τρία παιδιά ακόμη. Πήγα και τα υιοθέτησα κι’ αυτά επισήμως. Πέθανε ψες ο πατέρας τους και τ’άφησε πανόρφανα. [...]».

Διαχρόνικο μήνυμα του Νικολάου Πλαστήρα προς όλους τους Έλληνες

«Το πλανάσθαι ανθρώπινον, αλλά το ομολογήν την πλάνην είναι ανώτερος πολιτισμός και ευγενέστερος ανδρισμός. Ένας λαός ούτω μόνον σκεπτόμενος αποτρέπει τας εκ της πλάνης συμφοράς και ευημερεί».

«Όποιος βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής, είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει ο ίδιος»

Νικόλαος Πλαστήρας

Ο Πλαστήρας αποτελεί αναμφισβήτητα μια κορυφαία στρατιωτική φυσιογνωμία και μια ακέραια πολιτική προσωπικότητα. ¨Ένα σύμβολο, πρότυπο της ανδρείας, της ανιδιοτέλειας, της φιλοπατρίας, του ηρωισμού, της αξιοπρέπειας,της τιμιότητας, του χρέους και του ανθρωπισμού. Ονομάστηκε «ναυαγοσώστης του έθνους», « άγιος της προσφυγιάς» και «πατέρας των προσφύγων». Υιοθέτησε επτά παιδιά. Πολλά αγόρια πήραν ,ως όνομα, το επώνυμο Πλαστήρα και πολλά κορίτσια ως όνομα το Πλαστηρίτσα. Το εφάπαξ ο διέθεσε σε Σανατόριο για τους άρρωστους στρατιώτες. Διέρρηξαν και λεηλάτησαν το σπίτι που έμενε και πήραν 40 χρυσές λίρες και 60.000 δρχ., που προορίζονταν για τα παιδιά,που είχε υιοθετήσει. Δεν απέκτησε δική του κατοικία,και αρνήθηκε να πάρει σχετικό δάνειο για ν’αγοράσει. Αρνήθηκε να δώσει δουλειά στον άνεργο αδελφό του και σύνταξη στην αδελφή του. Έζησε 12 χρόνια εξόριστος. Καταδικάστηκε σε θάνατο. Έγινε μια φορά Αρχηγός Κράτους, και τρεις φορές Πρωθυπουργός. Παρέμεινε άγαμος, άστεγος,άφοβος, ασκητικός,ακέραιος. Το ενοίκιο του σπιτιού του στο Ψυχικό το πλήρωνε Ο Ι. Βελλίδης, Διευθυντής της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Η στρατιωτική ιστορία έχει αδικήσει τον Πλαστήρα και αυτό οφείλεται στους συντάκτες των ιστορικών τόμων της Διεύθυνσης Ιστορίας τουΓΕΣ και στους χρόνους συγγραφής των 1957-1967. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια θα παίρνει και μεγαλύτερη διάσταση η εθνική προσφορά του.

Πέθανε στις 26 Ιουλίου 1953, σε ηλικία 72 ετών. Το σμόκιν της κηδείας του ήταν προσφορά του φίλου του Διονύση Καρρέρ. Άφησε κληρονομιά 216 δραχμές, δέκα δολάρια , μια λακωνική προφορική διαθήκη «όλα για την Ελλάδα» και τηρώντας την υποθήκη, , «δεί τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής, μη πλουσιώτερον, αλλ’ ενδοξότερον γεγονέναι».